Het schrijven van een blog is (nog) niet mijn sterkste kant. Een goede vriend van mij, en tevens de bouwer van mijn website, adviseert me steeds om het bij te houden. Zijn uitleg staat als een huis: je zorgt voor meer zichtbaarheid, beweegt meer bezoekers naar je website, en bovendien maken je lezers kennis met jouw vakgebied: sport-en prestatiepsychologie. Samen bedenken we hoe ik het posten van blogs het best kan aanpakken. Echter, de ideeën zijn nog steeds niet helemaal uit de verf gekomen. Gelukkig had ik tijdens mijn zomervakantie de tijd eens te overdenken waar het mis is gegaan: noodzaak, kwaliteit en vooral plezier!
Kom in beweging
Mensen komen over het algemeen pas in beweging als ze de noodzaak ergens van inzien. Ik vergeet bijvoorbeeld wel eens mijn halfjaarlijkse controle bij de tandarts. Niet dat mijn gebit nog in perfecte staat is, maar op dit moment heb ik geen pijntjes. Voor mij dus geen reden om de telefoon te pakken en een afspraak in te plannen. Stel: ik word morgen wakker word met kiespijn. Ik weet zeker dat ik het telefoonnummer van mijn tandarts nog nooit zo snel heb opgezocht. Ja, dan is de noodzaak aanwezig en zet het mij aan tot actie.
Daarnaast ben ik erachter gekomen dat ik de lat (te) hoog leg voor mezelf. Ik lees vaak blogs van andere mensen, verwonder me vaak over de hoge kwaliteit, en stel mezelf het doel dit ook op zo’n manier te doen. De eerste blog moet perfect. Totale onzin natuurlijk, want een beginner vergelijken met een expert is vaak de weg naar onzekerheid. Bovendien blijft het posten van een blog uit, omdat het nooit kan voldoen aan mijn hoge verwachtingen. De toepassing van mijn eigen kennis uit de (sport)psychologie liet me hier even in de steek: vergelijk jezelf met jezelf, niet met een ander. Die kwaliteitsimpuls komt wel als je het vaker doet. Oefen, oefen en oefen!
Intrinsieke motivatie
Naast noodzaak en kwaliteit heb ik ontdekt dat ik het schrijven van blogs niet het leukste vind dat er is. Als je iets wilt doen, moet je het vooral heel erg leuk vinden, intrinsieke motivatie. Het schrijven an sich is niet mijn grootste hobby, maar ben er wel achter dat het onderwerp van de blog mij kan aansporen toch achter de laptop plaats te nemen en de handjes te laten wapperen. En als ik dan eenmaal bezig ben, vind ik het toch best leuk.
De bovenstaande principes, waar ikzelf weleens tegenaan loop, zie ik ook vaak terug bij sporters die ik begeleid. Ga jij weleens bij jezelf te raden wat jouw noodzaak is om zoveel te trainen en veel te laten voor je sport? Stel jij doelen op in vergelijking met anderen of bepaal jij je eigen lat? En de belangrijkste vraag: heb ik plezier in wat ik doe? Ik heb in ieder geval deze vragen voor mijzelf beantwoord en de weg ingezet mij te ontwikkelen op mijn eigen manier. Het moeten schrijven van een blog is langzamerhand plaats aan het maken voor het willen schrijven van een blog.
